Körpe bir bedende ihtiyar bir ruh.
Henüz 20 ama sanki savaş gazisi.
Öyle yorgun ve yaralı, öyle dertli.
Yazıyor sürekli elinde kalemi.
“Yazmak üftadelerin işidir.” Derdi.
Hiç düşürmezdi elinden kalemini, onu görene kadar.
Sonra o da gitti; yazdı, yazdı…
Bazen iç çekerdi sessizce, bilirdim onu.
Aynaya her baktığımda görürdüm o tanıdık yabancıyı.
Otururdu masasına, yakardı mumları.
Yazardı acele acele, hiç konuşmazdı.
Yakardı bir sigara, dalardı uzaklara.
Sorsam söylemezdi ama belliydi her halinden.
Bir derdi vardı, zaten olmasa yazmazdı.
Çok gülerdi, çok ağlardı.
Hep bir acelesi vardı, nedenini bilmezdi.
Ben anlardım, korkardı yaşayamamaktan.
Bilirsiniz bazılarımız yaşayamadan ölür.
Melike Dinçer
